Czytelniczo

Jak się obawiałam, tak się stało. Pochłonęły mnie  inne niż robótkowanie zajęcia i tak sobie całe lato upłynęło. Robię zapasy koralików na zimę i choć na razie ciągle nie mam nic do pokazania, pomyślałam sobie, że może Goście zechcą coś przeczytać, zaglądając. Podrzucam, więc Wam Grina. Opowiadanie utrzymane w klimacie fantasy, które napisałam na konkurs i które zostało, z kilkoma innymi tekstami wyróżnione w konkursie. Konkurs organizował portal extrastory.pl. A teraz moje "dzieło" ;):

– Tfu…! A zaraza – splunął ze wstrętem. – To, sigin!

Poraniona, skuliła się pod nawisem rudawego piaskowca, wciśnięta w naturalną szczelinę, wyżłobioną pracowicie przez wiatr i piasek. Wodziła dokoła przerażonymi, przekrwionymi oczyma o złotawych tęczówkach. Przez rozdarty rękaw prześwitywała jasna skóra naznaczona filigranem znamienia.

Było ich sześciu. Odziani w proste ubrania z wełny i koźlej skóry, wskazujące na wykonywaną profesję. Poganiacze. Tylko jeden, najwyższy, tęgi, o nalanej twarzy ze szczeciniastym, rudawym zarostem, odziany był w drogi jedwab i aksamitny, pikowany kaftan zdobiony haftem. Ten musiał być kupcem i właścicielem towaru, który wiozła karawana. Kupiec miał krótki sztylet zatknięty za jedwabny, szeroki pas. Pozostali także uzbrojeni byli w sztylety, ale ich broń miała wąskie długie ostrza.

– Wiedziałem, że to nie dziki zwierz wykończył tamtą harpię. Od razu wiedziałem – pochwalił się swoją przenikliwością jeden z poganiaczy.

– Suka – syknął inny – trzeba jej poderżnąć gardło i powiesić głową w dół, żeby krew zeszła.

– Zostawcie. Jest ranna i ledwo zipie, długo nie pożyje. Tu wszędzie pustynia... ani żarcia, ani wody…

– Głupiś, Grin. Sigin, jak go nie wykrwawisz, jak flaków nie wyprujesz, zawsze się jakoś wyliże. Czarów użyje. Ona – wskazał wzrokiem kulącą się w szczelinie dziewczynę – widziała nas. Wielbłądy ochwaci jak nic. Albo burzę ściągnie. Trzeba ją wykończyć, inaczej źle będzie z nami.

– Sam głupoty pieprzysz, Bermus – warknął Grin z niesmakiem.

Miał nieprzyjemną świadomość, że spieranie się o życie napotkanego sigina, nie ma sensu. Jego towarzysze zabiją ją tak, czy inaczej.

– Wierzycie w te wszystkie bajdy o siginach jak małe dzieci – splunął pogardliwie pod nogi Bermusa i oddalił się od nich. Nie miał ochoty być świadkiem kaźni.

– A ty, co?! – zawołał za nim któryś z poganiaczy. – Żal ci, ścierwa? Może jeszcze opatrzyć i nakarmić ją mamy? – zarechotał złośliwie.

Reszta zawtórowała mu równie nieprzyjemnym rechotem, po czym zajęli się rozważaniem możliwości:

– A może by sprzedać? Podobno na zachodzie, za żywego sigina niezłą sumkę można utargować.

– Taa… tyle, że nim dotrzemy na zachód, wiedźma wszystkich nas wydusi.

– Słyszałem, że jak sigin wycieńczony, to słaby i czarować nie może. Żarcia jej nie dać, to nic nie zrobi…

– A ja mówię – upierał się Bermus – wykrwawić trzeba.

Sięgnął pod nawis, złapał nieszczęśnicę za nadgarstek i próbował wyciągnąć ze szczeliny. W obronnym odruchu trzepnęła go lekko palcami wolnej ręki, trafiając w odsłoniętą skórę na przedramieniu. Poganiacz wrzasnął, puścił ją i odskoczył w tył. Wrażenie było nieprzyjemne, choć nie oberwał mocno. Na silniejszy impuls nie było jej już stać...

To oczywiście nie koniec historii... ale ponieważ trafiła tu jedynie jako przerywnik, zainteresowanych losem branki i Grina zapraszam TUTAJ

Znajdziecie tam także opowiadanie "Shanya", które jest swego rodzaju

dopowiedzeniem do "Grina" 

(grafika na "okładkę" wygrzebana w sieci)